Een spiritueel perspectief

Ingeborg Bosch

[...] In mijn ogen is in het leven een onderliggende cirkelbeweging te zien: van eenheid met het Al naar afsplitsing tijdens het leven, en weer terug naar eenheid met het Al.

Het begint op het moment dat het kind gedragen wordt in het lichaam van de moeder. Op dat moment is er sprake van een eerste afsplitsing van het grotere geheel, waar de ziel tot dan toe deel van uitmaakte. Naarmate de zwangerschap vordert en nadat het kind geboren wordt, neemt deze afsplitsing van het Al nog verder toe.

Het kind ervaart naarmate het verder komt op zijn reis een steeds grotere mate van afgescheidenheid en van daaruit een innerlijke schreeuw om liefde. Een schreeuw zo groot dat de pijn ondraaglijk is omdat deze schreeuw niet beantwoord kan worden door de ouders.

Hoe goed ouders soms ook hun best doen en proberen te voelen wat hun kindje nodig heeft, het lijkt voor volwassenen per definitie onmogelijk de behoeften van kleine kinderen volledig te vervullen.

Het gevolg is ondraaglijke pijn, omdat het wezen van het kind niets anders lijkt te verwachten dan dat er van hem gehouden wordt, wat erop neerkomt dat zijn behoeften worden vervuld. Wanneer dit niet gebeurt (operationeel gedefinieerd: wanneer zijn behoeften niet worden vervuld) ontstaat er een schok in het nog zo kleine wezentje en, een verlangen om uit dit lijden verlost te worden, verlost te worden door op te houden met leven, verlost te worden door — wat wij als volwassenen kunnen benoemen — de dood.

Aangezien het lichaam echter in de meeste gevallen te sterk is en blijft leven, ontwikkelt de afweer zich, de illusie, het ego. Hiermee overleeft het afhankelijke kind zijn jeugd, waarin het is overgeleverd aan ouders die zijn emotionele basisbehoeften niet kennen, niet voelen en er niet aan (kunnen) voldoen. De afweer, het ego, is dus aanvankelijk een noodzakelijk kwaad.

Vervolgens heeft de volwassen mens een keuze. Of hij bijt zich vast in de illusie van de afweer, in het bevredigen van de verlangens van het ego, al dan niet ten koste van anderen (ook valse hoop gaat ten koste van anderen, we zien die ander immers niet werkelijk voor wat zij is en nodig heeft) vanuit een gevoel van afgescheidenheid.

Dit is de weg van de steeds grotere afgescheidenheid of splitsing. Niet alleen splitsing van het bewustzijn zoals binnen Past Reality Integration-therapie geduid, maar ook een splitsing van de rest van het leven, van het Al en van het nu.

Of hij stapt op het pad van het ontmaskeren van de illusies van het ego, en opent zijn hart steeds meer voor anderen op zijn weg, vanuit een gevoel van verbondenheid met het Al en compassie voor anderen.

Dit is de maatstaf voor alle dingen in zijn leven: draagt wat ik doe bij aan een groter welzijn dan aan het mijne alleen? Dit is de weg terug naar eenheid.

Eenheid van bewustzijn, zoals binnen PRI wordt uitgelegd, maar ook eenheid met het Al via contact met het nu dat niet belast is met illusies die voortkomen uit afweer.

Welke keuze een mens in zijn volwassen leven maakt, is alleen aan hem.

Uit:

Ingeborg Bosch
Illusies
Over bevrijding uit de doolhof van onze emoties
Uitgeverij L.J. Veen
Achtste druk, 2003
Blz. 74-75

Lees ook:

Ingeborg Bosch
De herontdekking van het ware zelf
Een zoektocht naar de emotionele harmonie
Uitgeverij L.J. Veen
Elfde herziene druk, 2003

Ingeborg Bosch
De onschuldige gevangene
Over opvoeden en overleven
Uitgeverij L.J. Veen
Tweede druk, 2007

Lees een samenvatting van Past Reality Integration-therapie.

Bezoek haar website: Past Reality Integration-therapie.

naar boven