wat is zazen?
citaat van de week
adressen en links
meer links
Vorige citaten:
American Zen: Where the boss meets Buddha
Joe Orso
Columbia
News Service
Mar. 4, 2005 12:00 AM
NEW YORK — Though he learned to meditate in the mountains of Nepal, 26-year-old Noah Buschel discovered that silent contemplation felt more natural in New York City, where he grew up. Six years ago, the screenwriter was meditating in a zendo, or meditation hall, with Rev. Pat Enkyo O’Hara.
After Buschel and about 15 others sat on cushions for an hour, O’Hara talked about Buddhist teachings. But instead of focusing on Buddhist texts, she talked about a song Bruce Springsteen had written about Amadou Diallo, an unarmed man who was shot and killed by New York City police.
Buschel, who had been searching for a way to practice Zen amid everyday life, had found a home.
“I
never thought I’d hear about Bruce Springsteen in a Dharma talk,” said
Buschel, who is now a Zen priest. “It showed me that Buddhism was not about
pushing away the culture that you grew up in. It’s not about not being American.”
Buschel’s
experience is part of a uniquely American brand of Zen that has been growing in
popularity.
While the 1960s saw Zen emerge in the United States as a countercultural religion under the guidance of Japanese teachers, today American Zen practitioners are a growing influence in religious life.
Although no hard numbers exist, many Zen centers report seeing their membership increase substantially in the last decade, and new centers are popping up across the country.
Much different from the male-dominated, hierarchical and highly monastic zendos in Japan, these centers have blended elements like lay participation, female leadership and social activism to create an American form of an ancient practice.
[...]
The Sephiroth: Daat and the Abyss
[...]
As children we were told “do this” or “don’t do that”, and often couldn’t question the wisdom of the advice because we lacked the understanding.
I once had a furious row with my father about building a liquid fuel rocket engine in our house, using petrol and hydrogen peroxide as the propellant.
In
retrospect it does seem like a remarkably well conceived plan for burning down
a house. My father flatly refused to let
me do it.
I couldn’t understand the problem - I was going to be careful.
I now know, because I understand the stupidity of what I was trying to do, the wisdom of his refusal. His advice was wise; he understood the nature of the risk far better than I did.
I didn’t understand the risk, so what now seems like good common sense seemed like uncompromising obstruction.
I didn’t know what I was doing because I didn’t understand the risk, and so my father’s wisdom fell on deaf ears.
Received wisdom cannot be integrated into oneself unless there is the capacity to understand it, and having understood, it becomes real knowledge which can be passed on again as wisdom to someone else.
[...]
From:
Colin Low
A Depth of Beginning: Notes on Kabbalah
Release 3.0, 7th. July 2001
Pdf-file, 1,9 Mbytes
P. 61
Aging Body, Ageless Soul
When it comes to getting older, we have a choice: cling to the past (and suffer), or let go and enjoy the spiritual journey.
By Ram Dass
To our egos, change is scary. “The kids have grown up.” “My friends have started dying.” “My body seems to have a lot more fat on it.” “I’m forgetting things lately.”
What we’re sensing is our lack of control over our universe at that moment, and if our identities are based on identification with all the stuff around us, then a threat to any of it is a threat to our existence, and so change becomes something to avoid at all cost.
And yet change is inevitable. Interesting predicament.
[...]
35
- 42 OPBOUW VAN HET KRISTAL
38
Wat echt het makkelijkst is, is ook het juiste. Wat is het moeilijk om het makkelijkste te vinden!
De bouw wordt voortgezet. De sociale vorm kristalliseert verder uit. Persoonlijke ontwikkeling en taakvervulling kunnen hand in hand gaan.
Dit is een periode van vruchtdraging. Er wordt actief ingegrepen. Tegenstellingen worden samengebracht en verenigd of er wordt iets uitgesneden.
Dat vraagt om moed en bescheidenheid. Moedig ingrijpen en bescheiden offeren wat de voortgang niet dient.
Zo zuivert 38 het bestaan, opdat het ontvankelijk kan zijn voor wat komen gaat.
Uit:
Hans Korteweg
Nog vele jaren. Een boek voor het leven
Servire, 1992
Lage Landen
Bas Heijne
[...]
Geschiedenis en literatuur - in deze tijd lijken het twee manieren van wegkijken geworden.
Als er dan toch moet worden teruggekeken, dan liever niet naar die duffe literaire folklore die grote schrijvers als Couperus en Reve bijna geheel aan het zicht heeft onttrokken, maar naar de werkelijkheid die zij in hun boeken voelbaar hebben gemaakt: de nihilistische wanhoop waarvan de Nederlandse samenleving doortrokken is, de schaduwkant van ons veelgeprezen realisme.
Hollandse kunst - Vermeer, Van Gogh - heeft altijd zin kunnen ontdekken in de waarneembare werkelijkheid, het leven zoals het zich in al zijn alledaagsheid aan ons voordoet.
Maar altijd is er een donkere, onzichtbare onderstroom geweest, de angstige notie dat er niets anders is dan wat we zien, dat de werkelijkheid om ons heen niets anders is dan dat, dat je leven hopeloos begrensd wordt door diezelfde alledaagsheid.
Geen thema actueler dan dat - de benauwde revolte van Fortuyn heeft veel meer daar mee te maken dan met de hang naar welke politieke hervorming dan ook - en toch was het ook wat Eline Vere en Frits van Egters al pijnigde; de angst dat er alleen die zichtbare werkelijkheid is, dat alles aan illusie en verbeelding steeds weer stukloopt op een muur van onverzettelijk realisme.
Is er niets meer dan dit?
Is
iedere kans op een leven dat boven zichzelf uitstijgt bij voorbaat bekeken? Ben
ik veroordeeld om slachtoffer te worden van futiele omstandigheden?
Heel het werk van zowel Couperus als Reve is een worsteling met vergeefsheid en vergankelijkheid, een gevecht tegen een bestaan waarin van alles wat wezenlijk is, van alles wat wringt en pijn doet - door anderen een gezellige quiz wordt gemaakt.
Aan dat gevecht is niks nostalgisch, je hoeft alleen maar om je heen te kijken, of in de spiegel.
Willen we de literatuur van de Lage Landen uit haar reservaat van oubollige gezelligheid bevrijden, dan hoeven we haar alleen maar even te lezen.
Uit:
NRC Handelsblad
Zaterdag 12 maart & zondag 13 maart 2005
Blz. 17
De
HERE is mijn herder
23 Een psalm van David.
De
HERE is mijn herder, mij ontbreekt niets;
Hij doet mij nederliggen in grazige
weiden;
Hij voert mij aan rustige wateren;
Hij verkwikt mijn ziel.
Hij
leidt mij in de rechte sporen
om zijns naams wil.
Zelfs
al ga ik door een dal van diepe duisternis,
ik vrees geen kwaad,
want
Gij zijt bij mij;
uw stok en uw staf, die vertroosten mij.
Gij
richt voor mij een dis aan
voor de ogen van wie mij benauwen;
Gij zalft
mijn hoofd met olie,
mijn beker vloeit over.
Ja,
heil en goedertierenheid zullen mij volgen
al de dagen van mijn leven;
Ik zal in het huis des HEREN verblijven
Tot in lengte van dagen.
Uit:
Bijbel
Nieuwe vertaling
op last van het
Nederlandsch Bijbelgenootschap
bewerkt door de daartoe benoemde commissies
Amsterdam, Het Nederlands Bijbelgenootschap, 1951
Blz. 563
Het leven ontvangen en doorgeven. Een kleine meditatie.
Ik sta tegenover mijn ouders. Ik kijk naar mijn moeder, ik kijk naar mijn vader. Achter hen zie ik mijn grootouders, mijn overgrootouders en daarachter weer hún ouders… vele, misschien duizenden generaties. En het leven stroomt door hen heen.
Niemand van hen kon aan dat leven iets toevoegen of afdoen. Ze ontvingen het en ze gaven het weer door. In het ontvangen en doorgeven waren ze volmaakt. Niemand van hen was beter, niemand van hen was slechter. Hoe ze verder ook waren - in het doorgeven van het leven waren ze aan elkaar gelijk.
Ik kijk naar mijn ouders, ik zie mezelf, ik voel dat ik hun kind ben… mijn hart en ziel openen zich voor het leven dat ze aan mij hebben doorgegeven.
En ik zeg:
“Dank je. Nu ontvang ik het leven van jullie - precies zoals jullie het mij hebben gegeven. Ik neem het aan - alles - en ik neem het voor de volle prijs die jullie ervoor hebben betaald en ook voor de volle prijs die ik moet betalen. Het is het waard - wat de prijs ook is. En nu zal ik er iets goeds mee doen!
“Zo eer ik jullie en zo eer ik het leven dat jullie mij hebben gegeven. Het is niet tevergeefs geweest. Alles wat jullie voor me hebben gedaan, neem ik in dankbaarheid aan. En als er iets ontbreekt, ben ik sterk genoeg om het zelf toe te voegen. Ik heb genoeg ontvangen.”
Dan draai ik mij om en, met mijn rug naar mijn ouders toegewend, kijk ik vooruit - misschien naar mijn eigen kinderen en kleinkinderen en naar alle andere mensen die ik dien en help op weg naar een vervuld leven.
Uit:
Bert Hellinger
De kunst van het helpen
Uitgeverij Het Noorderlicht, 2004.
Blz. 14-15.
(Gewijzigd)
Moderne
Manieren
Beatrijs Ritsema
Beste Beatrijs,
Ik heb twee zoontjes, van vier en acht jaar oud, die allebei sociaal en prettig in de omgang zijn. Onze kinderen spreken graag af met vriendjes na schooltijd.
Ook komen er vaak buurkinderen binnenlopen om te spelen. Ik ben vrij geduldig en kan veel hebben met kinderen, maar soms gedragen die kinderen zich ronduit irritant.
Een voorbeeld: een vriendje mag van mij wat slagroom op een plakje cake spuiten. Kind spuit vervolgens de halve spuit leeg, schuift het bord terug en zegt: ‘Ik lust die troep niet’.
Of hij gaat hardhandig met de cavia om en als ik dat verbied, vraagt hij: ‘Waarom niet?’
Of het kind krijgt een schoteltje met lekkers en spuugt er vervolgens overheen of snuit het vol met snot. Ook veelvuldig gezeur om snoep en chips ergert me mateloos.
Ik word er erg moe van om in mijn eigen huis politieagent te moeten spelen, maar gun mijn kinderen hun vriendjes.
Wat ik zo opvallend vind is dat ouders dit soort zaken bagatelliseren. ‘Hij is gewoon druk’ of ‘Hij heeft het zo moeilijk met onze scheiding’ zeggen ze, als ik me in bedekte bewoordingen beklaag.
Is het overdreven om te verlangen dat kinderen zich in mijn huis prettig gedragen? Moet ik een veto uitspreken over bepaalde kinderen of moet ik maar op mijn tanden bijten?
Politieagent tegen wil en dank
Beste Politieagent,
Nee, u moet zeker niet op uw tanden bijten, als vriendjes van uw kinderen zich misdragen in uw huis. U moet dan kordaat ingrijpen.
En al veel eerder dan u nu doet, denk ik. Als een kind met slagroom gaat spuiten, moet u het onmiddellijk afpakken, met de woorden ‘Zo doen wij dat hier niet’ (tegen een achtjarige) of ‘Dat mag niet’ (tegen een vierjarige).
Kinderen die eerst iets wel willen en het vervolgens ‘niet lusten’ worden niet gedwongen het toch op te eten, maar krijgen eenvoudig verder niets meer.
Ondergespuugd voedsel wordt zonder commentaar weggegooid, maar in geen geval krijgt het kind iets anders.
Schoteltjes lekkers lijken me trouwens überhaupt te veel van het goede, net zoals plakken cake mét slagroom - dat is toch meer iets voor een verjaardag?
Een belangrijk probleem in deze tijd is dat jonge kinderen worden overvoerd met snoep, vruchtensap en frisdrank (leidt allemaal tot vetzucht).
Als kinderen gaan spelen met eten is dat ook vaak een teken dat er te veel is. Deel liever één snoepje of koekje uit dan een heel schoteltje.
Zeuren om snoep of chips pareert u met: ‘Nee, daar is het nu geen tijd voor.’ Op waarom-vragen antwoordt u: ‘Daarom niet.’
Of u herhaalt het antwoord: ‘Omdat het daar geen tijd voor is’. Een cavia moet onmiddellijk uit mishandelende kinderhanden worden gered. U zegt erbij: ‘Niet doen! Dan heeft de cavia pijn!’
Dat is meteen ook het antwoord op de vraag waarom het kind de cavia niet mag mishandelen.
Het heeft geen zin om ouders van deze kinderen te wijzen op onbeleefd/onprettig gedrag van hun kroost. De meeste ouders kunnen geen kritiek op hun lieve bloedjes van kinderen verdragen en zullen zich van de weeromstuit aan u ergeren, in plaats van hun kinderen beter op te voeden.
Bovendien zullen veel ouders niet begrijpen waar u het over hebt, want zij vinden dit gedrag van hun kinderen vaak volstrekt normaal.
Spreek geen veto uit over vriendjes van uw kinderen (tenzij er sprake is van aanhoudend onacceptabel gedrag, maar dan vinden uw kinderen het waarschijnlijk ook niet meer leuk om met ze om te gaan).
Handhaaf gewoon de regels in uw huis. Op een vriendelijke, zakelijke, lik-op-stuk-manier.
Als ze uit zichzelf de tv aanzetten, terwijl u daar andere tijden voor aanhoudt, dan zet u hem onmiddellijk uit en zegt: ‘Daar is het nu geen tijd voor, ga maar wat anders spelen’. Als een politieagent inderdaad, er zit niets anders op.
Ga nooit in op waarom-vragen of andere discussie-uitnodigingen. Meestal leggen kinderen zich daar vlot bij neer, want zij begrijpen heel goed dat het niet in elk huis hetzelfde toegaat.
Lees de rubriek Moderne Manieren van Beatrijs Ritsema in Trouw.
Wassilissa
the Beautiful
Post Wheeler
In a certain Tzardom, across three times nine kingdoms, beyond high mountain chains, there once lived a merchant. He had been married for twelve years, but in that time there had been born to him only one child, a daughter, who from her cradle was called Wassilissa the Beautiful.
When the little girl was eight years old the mother fell ill, and before many days it was plain to be seen that she must die.
So she called her little daughter to her, and taking a tiny wooden doll from under the blanket of the bed, put it into her hands and said:
“My little Wassilissa, my dear daughter, listen to what I say, remember well my last words and fail not to carry out my wishes. I am dying, and with my blessing I leave to thee this little doll.
It is very precious, for there is no other like it in the world.
Carry it always about with thee in thy pocket and never show it to anyone. When evil threatens thee or sorrow befalls thee, go into a corner, take it from thy pocket and give it something to eat and drink.
It will eat and drink a little, and then thou mayest tell it thy trouble and ask its advice, and it will tell thee how to act in thy time of need.”
So saying, she kissed her little daughter on the forehead, blessed her, and shortly after died.
[...]
De Ouders
Bert Hellinger
[...]
‘Therapeutische
relaties’ kunnen niet slagen. Waarom niet?
Veel mensen die psychotherapeutische
hulp zoeken verwachten van de therapeut dat deze hen iets geeft wat ze vroeger,
toen ze kind waren, hebben gemist.
Ze
herhalen dus de situatie die ze als kind hebben meegemaakt. Ze kijken terug en
vragen om iets dat eigenlijk alleen hun ouders konden vervullen.
Maar
in een therapeutische relatie gedraagt de therapeut zich vaak als een betere vader
of een betere moeder, vooral als de cliënt begint te klagen over zijn ouders,
zijn jeugd of zijn kindertijd.
Dan wordt de therapeut, door zich als
een ‘betere ouder’ te gedragen, een vijand van de cliënt, omdat
de cliënt diep in zijn hart altijd loyaal is aan zijn ouders. Wat een cliënt
eigenlijk verwacht is, dat hij aan het eind van de therapie zijn weg terug naar
zijn ouders heeft gevonden.
Alleen als de verbinding met zijn ouders
is hersteld en verdiept, zal hij zich in zijn ziel vervuld voelen.
Dit
is geen geheim; veel kinderen proberen om hun ouders te helpen en ze voelen zich
goed als ze dat doen. Opeens gedragen ze zich als ouders en ze behandelen hun
ouders als kinderen.
Dit is een omkering van de werkelijkheid. Ik heb
dit geobserveerd en je kunt het voor jezelf verifiëren.
Als de
therapeut zich zo gedraagt - in het soort therapeutische relatie die ik net heb
beschreven - dan heeft hij zich meestal als kind op een superieure manier naar
zijn eigen ouders gedragen.
En hij herhaalt, in de therapeutische relatie,
hetzelfde gedrag dat hij als kind heeft vertoond. Dit is een van de redenen waarom
therapeuten er vaak moeite mee hebben om de ouders van een cliënt te respecteren.
Dit soort helpen, wat kan dat bereiken? Ik heb iets vreemds waargenomen.
Ik heb met heel veel mensen te maken gehad en ik heb gezien dat er eigenlijk
maar een probleem is: ze missen hun ouders.
Hun problemen zijn ontstaan
omdat ze de verbinding zijn verloren met hun ouders.
Iedereen die de
verbinding met zijn ouders heeft verloren voelt zich minder waard, voelt dat hij
of zij iets heel belangrijks mist.
Want het leven komt tot ons door onze
ouders en pas als we in vrede zijn met onze ouders - we hen respecteren - dan
kunnen we het leven in zijn volle omvang van hen nemen.
[...]
Uit:
Bert Hellinger
De kunst van het helpen
Samengesteld en vertaald door Margreet Mossel
Uitgeverij Het Noorderlicht, 2004
Blz. 13-14
vorige | volgende